Rozdział 8

- Kate! Wstawaj! Już czas. - ktoś poszturchiwał mnie w ramię.
- Czas na co? - spytałam powoli wstając z łóżka i potężnie ziewając. Otworzyłam oczy i ujrzałam przed sobą Finnicka.
- Co ty robisz w moim pokoju? - wrzasnęłam, zakrywając się kołdrą. Miałam na sobie tylko skąpą piżamę. Mentor uśmiechnął się lubieżnie i mrugnął.
- Ubierz się. Za godzinę musisz stąd wyjechać.
- Dokąd? - zdziwiłam się, a potem przypomniałam sobie, dlaczego tu jestem. Za godzinę trafię na arenę. Natychmiast spanikowałam.
- Ej, spokojnie. Wszystko będzie dobrze. Jestem pewien, że wygrasz! - Finnick przytulił mnie, a ja momentalnie się uspokoiłam. Wzięłam głeboki oddech i poszłam do jadalni. Logan już siedział przy stole i zajadał krem z dyni. Wydawał się radosny.
- Hej - przywitałam się, biorąc do ręki widelec i nabijając na niego kurczaka.
- Byli tu przed chwilą Glimmer i Cato. Chcieli omówić naszą taktykę. - Logan spojrzał na mnie z niepewnością.
- No i co ustaliliście?
- Na samym początku zabierzemy parę potrzbnych rzeczy z rogu obfitości, później uciekniemy do lasu i dalej się zobaczy - wzruszył ramionami.
- Dlaczego ty jesteś taki spokojny? - w końcu to z siebie wyrzuciłam.
- Bo wiem, że gdy będe umierać, patrząc na ciebie, powróce myślami do naszego dystryktu. Będe szczęśliwszy. Śmierć wyda się mniej bloesna. Mając przy sobie ciebie.. - nie dokończył, bo zatkałam mu usta pocałunkiem. Być może naszym ostatnim.
***
- Pamiętaj. Bądź twarda, uważnie obserwuj każdy ruch przeciwnika i atakuj kiedy uznasz to za stosowne. Wygrasz to! - Finnick chwycił moją twarz w dłonie. - wygrasz!
- Jesteście tacy młodzi! - Annie wybuchła płaczem obejmując mnie i Logana
- Trybuci do poduszkowców. - rozległ się głos organizatorów. Spojrzałam na Logana cała zdenerwowana i chwyciłam go za ręke. Chłopak tylko ją uścisnął i weszliśmy do ogromnego poduszkowca. Zerknęliśmy ostatni raz na Kapitol z utęsknieniem. Wolałam już zostać w stolicy niż iść na pewną śmierć. Opadłam na metalowy fotel i zapięłam pasy. Po chwili podeszła do nas kobieta z jakimś wielkim przedmiotem.
- Co to jest? - usłyszałam głos Katniss, dziewczyny z dwunastego dystryktu.
- Twój lokalizator - odpowiedziała kobieta i wstrzyknęła w jej ręke chip. Kiedy podeszła do mnie, niechętnie wyciągnęłam do niej dłoń. Zamknęłam oczy, czując ból w okolicach nadgarstka. Logan posłał mi krzepiący uśmiech, a ja rozejrzałam się po poduszkowcu. Było nas dwanaście osób, w tym Cato i Clove - nasi sojusznicy. Oni jako jedyni nie pasowali do ponurego nastroju panującego w środku poduszkowca. Śmiali się, rozmawiali i szydzili z innych trybutów. Pozostali spuścili głowy i w milczeniu czekali na lądowanie poduszkowca.
- Chodź Kate, musisz się przebrać. - zawołała do mnie moja stylistka, kiedy rozpinałam pasy. Przewróciłam oczami i zeszłam po kładce na ląd, a raczej do jakiegoś białego pomieszczenia podzielonego na dwadzieścia cztery komory. Weszłam do jednej z nich i przebrałam się w czarno-czerwony strój, który podała mi stylistka, z białym numerkiem ,,4" na ramieniu.
- minuta do wejścia do cylindra - usłszałam dźwięczny głos jednej z organizatorek. Przełknęłam głośno ślinę.
- Spokojnie Kate, masz silny sojusz, dasz radę, wygrasz to! - mówiłam sama do siebie.
- Trzydzieści sekund do wejścia.
- Dasz radę. Twoi mentorzy postarają się o sponsorów dla ciebie. Spokojnie. - Octavia strzepnęła mi z ramienia niewidzialny pyłek i ostatni raz przytuliła.
- Dziesięć sekund.
- Jeszcze się zobaczymy - stylistka posłała mi ciepły uśmiech, a ja wkroczyłam do cylindra, który natychmiast się zamknął. Dotknęłam palcami chłodnej szyby i uświadomiłam sobię, że jadę powoli w górę. Przymróżyłam oczy, wydostając się na świeże powietrze. Ciepłe promienie słońca zalały mi twarz, w chwili gdy całkowicie znalazłam się na arenie. Zewsząd otaczał mnie zwyczajny las. Z jego wnętrza dało się słyszeć ciche szemranie wody i świergoczące ptaki. Wsłuchałam się w ich melodię, która nieco mnie uspokoiła. Spojrzałam w prawo. Jakieś trzy metry ode mnie stał trybut z szóstki, wyraźnie szykujący się do startu. Natychmiast zwróciłam się w stronę srebrnego i wielkiego rogu obfitości. Co roku wyglądał tak samo, więc nie byłam zdziwiona jego konstrukcją. Wszędzie walały się bronie, placaki i żywność. Zauważyłam z oddali parę noży i leżąca koło niego maczete. Idealnie.
Nagle przede mną pojawił się zegar ukazując kolejno cyfry:
Dwadzieścia.
Dziewiętnaście.
Osiemnaście.
Cholera. Odliczanie czasu do startu. Natychmiast rozejrzałam się za Loganem i trybutami z dwójki oraz jedynki. Stali po przeciwnej stronie szykując się do startu.
Dziesięć.
Dziewięć.
Osiem.
Poprawiłam włosy i wystawiłam jedną nogę w przód, przy tym kucając.
Siedem.
Sześć.
Pięć.
Cztery.
Dam radę. Jesem silna. Umiem walczyć.
Trzy.
Dwa.
Jeden.
START!
Jak torpeda wystrzeliłam z podestu i pierwsza dobiegłam do rogu obfitości. Chwyciłam kilka noży, plecak oraz włócznie. Rozejrzałam się w pośpiechu ściskając palcami rękojeść znalezionej przed chwilą maczety. Wszyscy trybuci dobiegli do rogu. Zerwałam się biegem, podtrzymując mój łup jedną ręką a drugą wymachując nożami. Nagle ktoś mnie przewrócił. Wywaliłam się i plecami uderzyłam o twardą ziemię.  Trybut z piątki zaczął okładać mnie pięściami, a ja machinalnie wbiłam mu nóż w brzuch. Chłopak wydał z siebie cichy jęk i opadł bezwładny na ziemię.
CO JA ZROBIŁAM?
Złapałam się za głowę klękając koło chłopaka i nieświadomie sprawdzając czy żyje.
Świat zaczął mi się powoli rozmazywać, a oczy zaszły łzami.
Zabiłam człowieka. Zabiłam człowieka. Przez myśl przechodzą mi tylko te słowa. Powracam do rzeczywistości kiedy widzę trybuta z jedenastki biegnącego prosto na mnie. Natychmiast, nie oglądając się za siebie, pobiegłam do lasu i ukryłam się w krzakach. Ciemnoskóry chłopak minął mnie i pognał w głąb areny. Wyrównałam oddech i wyjrzałam zza krzaków. Przy rogu obfitości nikogo nie było. Na ziemi leżały martwe, czerwone od krwi ciała. Powykręcane i zmaltretowane. Jedno z nich było moim dziełem. Rozmasowałam skronie starając się nie myśleć nad tym co przed chwilą zrobiłam. Działałam w obronie własnej, ale i tak czułam się winna. Zamknęłam oczy starając się rozmyślać nad tym gdzie są moi sojusznicy. Czy Logan żyje?
Wstałam cała obolała z ziemi i postanowiłam przejrzeć ekwipunek. Dwa jabłka, cztery noże, maczeta, włócznia, sprężyny, kawałek drutu i plastikowy kubeczek. Westchnęłam cicho. Z dwoma jabłkami nie przeżyje, a sama nie umiem polować...
Moje przemyślenia przerwały przeszywające powietrze wystrzały armatnie obwieszczające śmierć trybutów. Naliczyłam się jedenastu. Nie licząc mnie zostało jeszcze dziesięciu do zabicia.
~*~
Ósmy rozdział za nami :33 dziękujee baaardzo za kometarze pod osatnim rozdziałem ;3 mam nadzieje że będzie ich tyle samo a może nawet więcej pod tym postem :) następny w tym tygodniu :* /Kate.